DIARIO: SESIÓN CONXUNTA ANA E LUZ

Nesta sesión conxunta traballamos distintos aspectos. Por unha banda, con Ana falamos do CLIL e dos auxiliares de conversa, mentres que con Luz traballamos sobre as titorías e o PMAR.

Con respecto á metodoloxía CLIL mantivemos un debate na clase. En xeral, os alumnos tiñamos unha actitude bastante escéptica con respecto á ilusión de Ana. Probablemente os exemplos ou referencias que nós temos non coinciden en absoluto coa experiencia persoal e profesional de Ana. Con todo, non se trata de analizar exemplos ou situación concretas senón de valorar a súa utilidade máis alá das nosas opinións.

A pesar desta introdución, o certo é que este é un espacio de reflexión, así que compartirei a miña, aínda que admito que poida estar equivocada. Paréceme interesante e útil contemplar a aprendizaxe de xeito transversal baseándonos nas teorías da andamiaxe e a zona desenvolvemento próximo de Vigotsky. Tamén considero relevante tomar en consideración as experiencias en países veciños. De todas formas, e a pesar de ser profesora de inglés, sigo sen ver claro por que o obxectivo xeral ten que ser a aprendizaxe de linguas, por riba das outras materias.

O MCER pretende establecer un estándar europeo e fala de plurilingüísmo e interculturalidade. Unha vez máis a teoría paréceme interesante, pero na práctica a única lingua que realmente se potencia é o inglés. Detrás de cada lingua se agocha unha cultura, as sociedades evolucionan e as linguas con elas. Se falamos galego ou castelán é indubidablemente porque os romanos estiveron por aquí unha boa tempada, pero sigo resistíndome a esa invasión cultural (películas, series, videoxogos…) e lingüística. Encántame o inglés, e creo que é necesario e mesmo imprescindible hoxe en día, pero non me gusta utilizar anglicismos se podo usar unha expresión en galego ou castelán e tampouco creo que sexa necesario prescindir dunha cultura de noso. Curiosamente moitos dos que defenden que os seus fillos aprendan en inglés, escandalízanse porque os seus fillos aprendan outras materias en galego, porque «iso non serve para nada». É ese concepto de utilidade o que non me acaba de convencer. Paréceme que hai moito de política en todo este asunto.

Con todo, é posible que non estea sendo obxectiva e vou darme a oportunidade de estar equivocada. Seguirei o consello de Ana e tratarei de ser positiva e buscar un ángulo diferente para ter unha visión máis ampla sobre este tema.

Con respecto á clase de Luz, tratamos un tema que me pareceu realmente necesario, as titorías e o PMAR. Para min foi unha sesión especialmente emocionante porque me lembrou o que me levou a dedicarme ao ensino. Especialmente a parte dedicada ao PMAR. Dende moi nova comecei axudando aos meus compañeiros e veciños con dificultades, de aí pasei ás academias e foi esta experiencia a que me fixo pensar no importante que é axudar a todos eses rapaces que necesitan basicamente que alguén lles faga crer que son capaces e lles suba a autoestima. Aínda que pensei moitas veces en dedicarme a outra profesión que non fose a docencia, a verdade é que finalmente foi sempre un fío condutor na miña vida que nunca me abandonou. Co tempo descubrín que moitos adultos necesitaban tamén esa palmadiña nas costas para superar moitas frustracións que arrastran dende a fase escolar.

En definitiva, paréceme que precisamente un mestrado que nos habilita para ser profesores debe axudarnos a prepararnos para ser capaces de traballar non só para os alumnos cómodos, senón tamén para este tipo de alumnado do que tanto podemos aprender nós.

Tamén a titoría me parece especialmente relevante porque se poden traballar cos rapaces cuestións moi diversas e moi necesarias: acoso escolar, problemas familiares, drogas, etc.

Para a miña actividade pensei en traballar a concienciación sobre as distintas discapacidades. Para iso pediríalles aos alumnos que probasen distintas situacións. En primeiro lugar, pediríalles a todos que fixesen varios círculos (en grupos de 5 aproximadamente). De xeito individual, estes alumnos deberían tapar os ollos cun pano e tratar de moverse na zona da aula que lles corresponda. Deberían intentar chegar ata unha mesa, sentar, coller os libros, erguerse de novo, dar uns pasos. O papel dos compañeiros sería o de evitar calquera tropezo ou dano físico. A continuación, terían que probar a andar cunha soa perna. Sempre de xeito individual por grupos para que todos poidan sentir as dificultades. A seguinte opción sería que puxesen uns auriculares con música moi alta (para poder simular sordeira) e que tratasen de comunicarse con xestos cos seus compañeiros. Despois pediríalles que intentasen ler un libro empezando polo lado dereito da páxina e cara á dereita. Outra actividade que se podería facer despois con toda a clase é un Kahoot con preguntas moi complexas nun tempo moi breve, que a todos lles resultasen especialmente difíciles para que comprendan como se senten aqueles que necesiten aprender a outro ritmo. Por último, preguntaríalles como se sentiron eles durante a actividade e intentaría establecer unha conversa sobre o tema e aclararlles as dúbidas que lles fosen xurdindo.

A idea é que os alumnos reflexionen e se conciencien das dificultades reais ás que se enfrontan moitas persoas cada día.